Намжилсүрэн одоогоос олон жилийн өмнө талийгаач болсон эмээгийнхээ жаазалсан зургийг харж суув. Тэр зураг их эртний зураг болохоор эмээгийнх нь нүүр ам бараг танигдахгүй ч үр хүүхэд нь байнга арчиж цай хоолныхоо дээжийг өргөнө. Хүү баахан харж сууснаа жаазны ар талын модон тагийг авч зургийг нь үзэв. Намжилсүрэнг харсаар байтал зураг улам тодорч эмгэний нүүрэнд зальжин инээд үзэгдлээ. Тэгтэл гэрт хүн явах чимээ сонсогдож хаалга аяндаа онгойв. Хүү гайхан өрөө тасалгаагаар орж үзсэн ч юу ч байсангүй. Гэсэн ч хөлийн чимээ сонсогдон цонх савчиж хэн нэг нь тоглоод байгаа мэт санагдав. Намжилсүрэн энэхүү чимээг дээд талынхаа айлаас сонсогдож байна гэж бодоод мухрынхаа өрөөнд орон унтахаар хэвтлээ. Гэтэл дөнгөж нүдээ анив уу үгүй юу өрөө тасалгаа нь өөрчлөгдөж тэрбээр шавар байшинд хэвтэж байх юм гэнэ. Ээж, аав, хамаатан садан нь бүгд дор бүрнээ ямар нэг юм хийхээс гадна модон авсыг улаан хар хилэнгээр бүрж байлаа. Намжилсүрэн нүдээ хагас анин........................